Sən bir gün  ölməyəcəyinə

arxayın düşüb,

bizi indidən öldüyə yazma.

Dünya özü boyda qəbir yeri,

qəbir içində

qəbrimizi qazma.

Sən məni ha daşla,

ölərəm, ayağına yatmaram.

Daha mən uşaq deyiləm

qurbağaya uşaq vaxtı atdığım

daşı da sənə atmaram.

Fərqli adamlarıq səninlə.

Mən hər gün ölümünə

hazır olan Allah bəndəsi.

Sən haqqa kəllə atan,

haqsızlığa göz yuman,

içındə şər,

dilində yalan gəzdirən

ruhsuz bədənsən.                

Dimdiyi ətə öyrəncəli quş-

Sən elə, həmin gödənsən.

Nə çiçəyin açması,

Nə günəşin şəfəq saçması,

Nə həsrətli baxışlar,

Nə nur damlalı yağışlar,

Nə  axıdılan göz yaşları,

Nə məzardan boylanan

qəbir daşları

dəyişməz halını.

Nə edim ki, tiransan

Unudubsan Allahını.

Dilin ürəkdən olduğunu

bilməzsən,

Ömründə bir dəfə

ürəkdən gülməzsən.

Ağlatmaqdır peşən sənin,

Qandır içdiyin, nəşən sənin.

Nurəddin İsmayıl